Vasodilatator periculos – pentru liniile aeriene…
Jan 3rd, 2010 by admin
Conform înregistrării date publicităţii cu patru zile înainte ca avionul “Northwest Airlines” – zborul 253, pe ruta Amsterdam-Detroit, cu 278 de pasageri la bord -, să fie ţinta unui atac terorist, liderul al-Qaida din Yemen a declarat că dispune de „o bombă împotriva inamicilor lui Allah”…(!?) Avertismentul s-a dovedit real. Data aleasă? Crăciunul anului 2009. Teroristul arestat? Umar Farouk Abdulmutallab, fiul unui bancher nigerian, care a studiat anterior ingineria mecanică, în Anglia. Urma să-şi continue studiile în Dubai. A făcut, între timp, o escală la sediul al-Qaida, din Yemen, pentru a aprofunda ideologia ultraradicală şi a deprinde îndeletnicirile teroriste ale acesteia.
Incidentul amintit a eşuat datorită nefuncţionării detonatorului. Dispozitivul exploziv improvizat (IDE) a fost confecţionat prin introducerea într-un… prezervativ a substanţei explozive PETN şi prinderea acestuia în lenjeria intimă. Cu o seringă, nigerianul a introdus exploziv de tipul glicol lichid, în interiorul săculeţului cu PETN. Atunci, datorită reacţiei dintre cele două componente chimice, dispozitivul urma să explodeze, dar a luat foc! Probabil trebuia acţionat un alt detonator, nemetalic, de tipul triperoxid triacetonă, după modelul celui utilizat de Richard Reid în „bomba din pantof” („American Airlines”, Flight 63 – Paris-Miami -, 2001). Vă amintiţi accidentul aviatic, din 12 noiembrie 2001, al zborului „American Airlines”, Flight 587 – Airbus 300-600 -, petrecut la câteva minute după decolarea de pe aeroportul J.F.Kenedy, din New York? Avionul s-a prăbuşit în zona rezidenţială Belle Harbor. 260 de pasageri şi 5 cetăţeni aflaţi la sol au murit în accident. Autorul, Abderraouf Jdey, a utilizat un dispozitiv exploziv plasat în… pantof. Iniţial, incidentul a fost explicat printr-o greşală de pilotaj şi lipsa de antrenament al piloţilor. Cauzele accidentului au fost deduse pe baza mărturiei din 2002, a unui deţinut pentru acte de terorism, Mohammed Jabarah, care a explicat planificarea a două atentate, cu o „bombă în pantof”.
După Afganistan şi Irak, SUA a deschis al treilea front în Yemen. Casa Albă avea deja o relaţie complicată cu Sanaa, datorită acordării de azil politic luptătorilor „pentru Războiul Sfânt/Jihad”, din râzboiul dinAfganistanul anilor 80. În 2000 a urmat atacul asupra distrugătorului „USS Cole”, în portul Aden. Atunci au murit 17 marinari americani. În 2008, CIA a trimis în Yemen ofiţeri operativi, specialişti în acţiuni antiteroriste. În acelaşi timp, forţele speciale americane au început antrenarea trupelor de securitate yemenite, în tactici de combatere a terorismului dar şi dotarea acestora cu echipamente adecvate. Pentru al-Qaida, Yemenul este arealul ideal recrutării şi antrenării voluntarilor, dar şi zona preferatâ a atacării ambasadelor statelor occidentale. Creşterea insurgenţei din Somalia şi Africa de Est a transformat teritoriul yemenit în locaţie pentru noul centru de comandă şi control al operaţiunilor al-Qaida.
Avertizată de oficiali americani dar şi de vecinii lor saudiţi, administraţia yemenită a reevaluat cooperarea dezirabilă cu SUA. Însă, Yemenul se confruntă şi azi cu o rebeliune armata în nord, cu o posibilă secesiune în sud, cu lideri ameninţători ai al-Qaida, refugiaţi din Arabia Saudită şi cu scăderea rezervelor proprii de petrol. Unii lideri radicali yemeniţi sunt implicaţi în evenimente teroriste. Astfel, clericul Anwar al-Awlaki avea legături cu maiorul american Nidal Malik Hasan, cel care a ucis cu sânge rece 13 colegi la Fort Hood. De altfel, în ultimul număr al „Sada-al-Malahim”, revista al-Qaida, pe Internet, cu redacţia în Yemen, insurgentul Nasser al-Wuhayshi îndeamnă la utilizarea „bombelor mici în aeroporturile din vest, sau în avioanele liniilor civile, în zonele rezidenţiale sau în metrou, într-o cruciadă împotriva ţărilor care luptă contra musulmanilor”.
Eşuarea atacului vizând avionul “Northwest Airlines”, zborul 253, a demonstrat că terorismul continuă să fie “inamicul public numărul 1”. Acum, metodele teroriştilor se perfecţionează. Ţintele lor se diversifică. Centrele de comandă îşi schimbă locaţiile. Şi metodele de strîngere a fondurilor se transformă în troc, gen „opium contra arme”. Iată raţiunile pentru care găsirea unui terorist impune metode noi de investigare.
Ce ne rămâne? Cooperarea aliaţilor vizând controlul şi supravegherea zonelor de interes strategic, pentru protejarea democraţiei. Pentru că nici un sistem social-politic nu este, inclusiv în 2010, invulnerabil.